Ik moet je eerlijk bekennen: ik ben iemand die niet vies is van een beetje geheimzinnigheid. Ik laat mij graag van mijn absurde kant zien, trek het ongerijmde aan als een maatpak en loop ermee over straat alsof ik iets weet wat niemand anders begrijpt. Dat is een verraderlijke zwakte. Een verleiding. Een verheven illusie van superioriteit verpakt in de kronkels van het ongerijmde.
Want wat stelt die patafysische spiraal nu eigenlijk voor? En is zij werkelijk zo uitzonderlijk als ik, in mijn verheven dwaasheid geloof?
De spiraal is voor mij het symbool bij uitstek van de eeuwige dwaling, de omweg. Een beweging die zich nooit herhaalt, maar toch cirkelt. Ze wijst vooruit en achteruit tegelijk. Het is de dans van het verschil, van het telkens nét anders zijn. De spiraal slingert zich sierlijk door het universum van het ongerijmde, ze ontwijkt elke lineaire gedachte, en laat zich nergens op vastpinnen. Maar laten we eerlijk zijn: geldt dat niet ook voor het leven zelf.
Elke plant, elk gesprek, elke verliefdheid volgt diezelfde spiraal. Nooit recht, nooit exact herhaalbaar. Zelfs mijn eigen gedachten draaien in kringen die telkens een beetje verschuiven. De mislukking die gisteren absurd leek, blijkt vandaag een inzicht. De grap die ik gisteren maakte, keert vandaag terug als filosofie. Zo spiraalt werkelijk alles eindeloos.
De waarheid is dat de spiraal helemaal niet zo exclusief of uitzonderlijk is … oei. Ze is overal. In het vallen van bladeren, in het vergeten van namen, in de manier waarop ik een sok kwijt ben die ik gisteren nog in mijn hand had. Het leven is één grote, gestaag afwijkende herhaling. De spiraal is geen verheven symbool van patafysische illuminatie. Ze is huis-tuin-en-keukenkosmologie.
Maar ik meen dat juist dáárin haar ware kracht schuilt.
Niet als zeldzaam artefact, maar als alledaagse vanzelfsprekendheid. Niet als een pronkstuk van de absurdist, maar als bestaansgrond van alles wat leeft. De spiraal maakt geen uitzondering van mij, integendeel, ze maakt mij onderdeel van het geheel. En dat is misschien wel het meest patafysische inzicht van allemaal.
De uitzondering is de regel, en de regel is de uitzondering.
En dus: draai ik door. Met het grootste plezier.
I must confess: I am someone who is not averse to a little mystery. I like to show my absurd side, wear the incongruous like a tailor-made suit, and walk down the street as if I know something no one else understands. It is a treacherous weakness. A temptation. A lofty illusion of superiority wrapped in the twists and turns of the incongruous.
The spiral is the symbol par excellence of eternal wandering, of the detour. A movement that never repeats itself, yet circles. It points forward and backward at the same time. It is the dance of difference, of always being just a little bit different. The spiral swings gracefully through the universe of the absurd, evading any linear thought and refusing to be pinned down. But let’s be honest: isn’t that also true of life itself?
Every plant, every conversation, every infatuation follows the same spiral. Never straight, never exactly repeatable. Even my own thoughts revolve in circles that shift slightly each time. The failure that seemed absurd yesterday turns out to be an insight today. The joke I made yesterday returns today as philosophy. In this way, everything spirals endlessly.
The truth is that the spiral is not at all exclusive or exceptional… oops. It is everywhere. In falling leaves, in forgetting names, in the way I lost a sock that I had in my hand yesterday. Life is one big, steadily deviating repetition. The spiral is not a lofty symbol of pataphysical enlightenment. It is everyday kitchencosmology.
But that is precisely where its true power lies.
Not as a rare artifact, but as an everyday matter of course. Not as a showpiece of the absurd, but as the raison d’être of everything that lives. The spiral makes no exception for me; on the contrary, it makes me part of the whole. And that is perhaps the most pataphysical insight of all.
The exception is the rule, and the rule is the exception.
And so: I keep turning. With the greatest pleasure.
0 Comments