Ik leef in een werkelijkheid die zich voortdurend aan mij onttrekt. Alles wat ik ervaar, lijkt op iets, maar is nooit precies datgene waarvan ik dacht dat het was. De wereld speelt een eindeloos spel van schijn en verschuiving, waarin betekenis nooit definitief landt. Ik ben dus ook geen zoeker naar waarheid, maar een verkenner van wat afwijkt, van het absurde en het bijkans onmogelijke.
Het leven, zoals ik het ervaar, is geen rechte lijn, geen plan, geen pad met een duidelijk doel. Het is eerder een wirwar van paden die zich onder mijn voeten uitrollen terwijl ik loop. Ik weet nooit zeker of ik ergens aankom, of dat ik gewoon arriveer in een andere vergissing.
Ik hou van wetten die nergens op slaan, omdat ze me eraan herinneren dat ook de wetten die wél ergens op slaan, slechts afspraken zijn tussen mensen met angst voor het onbepaalde. En laat het nu juist die onbepaaldheid zijn waarin ik mij thuis voel — daar, waar de dingen nog niet vastgepind zijn op hun naam, hun functie, hun economische waarde.
Ik noem mezelf wel eens een “wetenschapper van dat wat afwijkt”, maar eigenlijk ben ik een minnaar van het onmogelijke. Ik omhels het paradoxale, het overbodige, het denkbeeldige, want daarin vind ik de echo van iets dat dieper ligt dan logica.
Het leven is geen probleem om op te lossen, maar een uitzondering om te vieren.
En dus leef ik — niet om te begrijpen, maar om naast het begrip te leven. Niet om de dingen te vatten, maar om me eraan te verwonderen. Ik buig mij niet over het leven als een filosoof over een stelling, maar ik dans eromheen als een dichter rond een vuur dat niet wil doven, maar ook nooit precies brandt zoals gisteren.
Het leven, mijn leven, is een patafysisch experiment. Een hypothese waarvan ik zelf het bewijs ben, of de weerlegging, of iets ertussenin.
Misschien ben ik wel de voetnoot van een onbekende formule. Dan ben ik dat en dat is precies genoeg.
I live in a reality that constantly eludes me. Everything I experience resembles something, but is never exactly what I thought it was. The world plays an endless game of appearances and shifts, in which meaning never settles definitively. So I am not a seeker of truth, but an explorer of what deviates, of the absurd and the almost impossible.
Life, as I experience it, is not a straight line, not a plan, not a path with a clear goal. It is more like a tangle of paths that unroll beneath my feet as I walk. I am never sure whether I will arrive anywhere, or whether I will simply arrive at another mistake.
I love laws that make no sense, because they remind me that even the laws that do make sense are just agreements between people who are afraid of the unknown. And it is precisely this unknown that I feel at home in — where things are not yet pinned down to their name, their function, their economic value.
I sometimes call myself a “scientist of that which deviates” but in reality I am a lover of the impossible. I embrace the paradoxical, the superfluous, the imaginary, because in them I find the echo of something deeper than logic.
Life is not a problem to be solved, but an exception to be celebrated.
And so I live, not to understand, but to live alongside understanding. Not to grasp things, but to marvel at them. I do not pore over life like a philosopher over a proposition, but dance around it like a poet around a fire that refuses to die, but also never burns exactly as it did yesterday.
Life, my life, is a pataphysical experiment. A hypothesis of which I am the proof, or the refutation, or something in between.
Perhaps I am the footnote to an unknown formula. And that is exactly enough.
0 Comments