Ik heb het woord begrijpen altijd al verdacht gevonden. Alsof het leven een object is dat je kunt grijpen, vastpakken, doorzien – met handen of hoofd. Maar vooralsnog tasten mijn handen in het duister, en mijn hoofd is een cirkelredenering met een slecht geheugen. Wat valt er te grijpen als het leven zelf een glibberige aal is?
Ik ben patafysicus. Geen beroep, maar een toestand. Ik verkeer in het besef dat alles wat ik meen te begrijpen, een bijproduct is van mijn misvattingen. De werkelijkheid – als die al bestaat – is een mise-en-scène waarin ik telkens de deurklink zoek aan de verkeerde kant van de deur. Begrijpen? Ik grijp, jazeker, maar altijd mis. En juist in dat missen herken ik mijn soort van waarheid. Niet de waarheid die sluit, maar de waarheid die opent. Zoals een raadsel zonder oplossing.
In mijn poging te begrijpen kom ik niet werkelijk tot het centrum van het leven, maar slechts tot de randen van mijn eigen waarneming. En daar, in dat schemergebied tussen weten en verdwalen, daar floreert de patafysica. Begrijpen is voor mij geen eindpunt, maar een dans. Een misgreep die elegant wordt als je haar omhelst. Een poging die zich bewust is van haar mislukking, en zich daarin koestert als de duisternis in een zonnestraal die nergens vandaan komt.
Dus nee, ik begrijp het leven niet. Maar ik ben er wel deel van. Ik hoor het kloppen, ik zie het zinderen, ik ruik het mysterie. En in plaats van het te willen grijpen, laat ik me door het leven grijpen. Misschien is dat het enige begrip dat telt.
0 Comments