ons op onnavolgbare wijze heeft verlaten.
Na een kort maar intens bestaan, waarin het zichzelf voortdurend in twijfel trok en
telkens weer opnieuw geboren werd, is Het Heden, zonder aankondiging en
zonder afscheidswoorden, overgegaan in Het Verleden.

Het Heden werd geboren uit de vluchtige omhelzing van de Toekomst en
Het Verleden en was de geliefde partner van Het Ogenblik.
Het laat een uitgebreide familie na, waaronder een bemoeizuchtig Ooit,
een grillig Straks, en het ongrijpbare Nooit.

In diepe rouw verkeert vooral Het Nu,
dat zich zijn eigen bestaan niet langer kan herinneren.

Het Heden laat geen bezittingen na, slechts een spoor van ongrijpbare indrukken
en een onoplosbare paradox: het bestond slechts zolang het verdween.

De begrafenis vond plaats in oneindige regressie,
ergens tussen de gedachte en haar vergeten.
Bloemen werden niet op prijs gesteld,
slechts een vluchtige gedachte aan wat had kunnen zijn.

Rouwenden werden verzocht zich geen illusies te maken en
slechts te verschijnen in de vorm van herinneringen.

De uitvaart vond plaats in de schemerzone tussen Weten en Vergeten,
aan de rand van een klok die net niet stil is blijven staan.
Nabestaanden waren aanwezig zonder het te beseffen,
en de plechtigheid eindigde nog voordat zij begon.

Namens de nabestaanden,

De Toekomst (onder voorbehoud)
De Eeuwigheid (die zich nergens druk om maakt)