Ik stel: alle menselijke nieuwsgierigheid, van de eerste vuurvonk in de grot tot de ruimtetelescoop op zoek naar verre exoplaneten, vindt haar wortels in iets wat wij nauwelijks durven erkennen, laat staan begrijpen: het patafysische.
Niet in de logica. Niet in de orde. Niet in al het voorspelbare. Maar juist in het absurde, het uitzonderlijke, het glibberige terrein waar het bestaan een glim- schaterlach op heeft geplakt die geen expliciete reden kent. Waarom komt er iets in plaats van niets?
Die vragen kwamen nooit voort uit een wetenschappelijke honger, maar uit een soort aangeboren besef dat alles op elk moment ook anders had kunnen zijn. Dat niets vanzelf spreekt. En dat is precies waar de patafysica haar kamp heeft opgeslagen: op het scharnierpunt van het mogelijke en het onmogelijke.
Mijn nieuwsgierigheid is geen poging om de wereld te temmen, maar om haar te vieren in haar onvoorspelbare hoedanigheid. Een verlangen om naast het antwoord te grijpen, omdat dáár, in het misgrijpen, het echte leven begint. Elk inzicht dat ik opdoe voelt als een grap met meerdere pointes, waarvan ik er hooguit één begrijp.
De klassieke wetenschappen zoeken patronen, oorzaken en wetten. De patafysica daarentegen viert de afwijking, het detail dat niet in het schema past. En dat is exact waar mijn aandacht altijd naartoe getrokken wordt. Niet naar de regel, maar naar de misser. Niet naar het resultaat, maar naar de ruis in het systeem.
Soms denk ik dat we in een wereld leven waarin de wetenschap steeds preciezer wordt in het vinden van antwoorden op vragen die we eigenlijk niet echt gesteld hebben. Terwijl ik, eerlijk gezegd, liever een leven leid waarin de vragen zelf ronddolen als een windvlaag zonder bestemming.
Wat mij betreft mogen we de hele menselijke nieuwsgierigheid, van de eerste mythe tot het laatst bedachte idee, best herleiden tot een patafysisch verlangen: het verlangen om grip te krijgen op iets dat per definitie ongrijpbaar is en daar vervolgens dan hardop om lachen.
Ja, ik ben nieuwsgierig. Niet om te weten, maar om te blíjven weten dat ik het nooit echt zal weten. En precies daar in dat feest van al het onbegrepene leef ik het liefst.
Life, as I experience it, is not a straight line, not a plan, not a path with a clear goal. It is more like a tangle of paths that unroll beneath my feet as I walk. I am never sure whether I will arrive anywhere, or whether I will simply arrive at another mistake.
I love laws that make no sense, because they remind me that even the laws that do make sense are just agreements between people who are afraid of the unknown. And it is precisely this unknown that I feel at home in — where things are not yet pinned down to their name, their function, their economic value.
I sometimes call myself a “scientist of the exceptional,” but in reality I am a lover of the impossible. I embrace the paradoxical, the superfluous, the imaginary, because in them I find the echo of something deeper than logic.
Life is not a problem to be solved, but an exception to be celebrated.
And so I live, not to understand, but to live alongside understanding. Not to grasp things, but to marvel at them. I do not pore over life like a philosopher over a proposition, but dance around it like a poet around a fire that refuses to die, but also never burns exactly as it did yesterday.
Life, my life, is a pataphysical experiment. A hypothesis of which I am the proof, or the refutation, or something in between.
Perhaps I am the footnote to an unknown formula. And that is exactly enough.
0 Comments